Het meisje zonder droom

Er was eens, in den verre
In het land van waan en hoon
Daar leefde eens een meisje
Een eenzaam meisje zonder droom

Zij was diep ongelukkig
Een droom hebben was toch zo gewoon
Eenieder had er een behalve zij
Een idioot was zij zo zonder droom

Men vond haar gek en stom
Een rariteit en heel erg ongewoon
Maar zij had nu eenmaal niets
Zij was nu eenmaal zonder droom

Op de bergen riep zij naar de wolken
Eenzaam droevig, grijs en koud en kil
Wanhopig riep zij: "Help mij, lieve goden!"
"Vertel mij toch wat ik bereiken wil"

"Wij kunnen jou niet helpen"
Klonk plots een stem vervuld met smart
"Wij gaan niet over dromen
Je moet dit vragen aan je eigen hart"

Maar haar hart was leeg en stil
Slechts vervuld van echo-toon
Zij zeeg neer en schreide
Bleef zij dan eeuwig ongewoon?

Snikkend klom zij verder naar het klif
Van het dal klonken de waan en hoon
Een diepe zucht, een traan, toen sprong zij
Zo stierf het meisje zonder droom

Als je er ooit naartoe gaat
Naar dat land van waan en hoon
Luister dan en hoor haar schreien
Een rariteit is zij, voor eeuwig ongewoon
Blijft zij het meisje zonder droom