Dag zomer, welkom herfst

Langzaam vervaagt het groen naar geel
Het zomergroen wordt bruin of rood
Nog is bries gelijk een warme zomerstreel
Die ooit groene bolster, nu een rijpe noot

't Is tijd, de herfst klopt aan de poort
Het einde van de zomer komt nu nader
De lome warmte stroomde zalig voort
Zij wordt verdreven door het winters kader

Spoedig zal het weer veel kouder zijn
Met storm en regen en ook wel met ijs
En de bladeren zullen vallen van de bomen

Dan zullen wij weer wachtend binnen zijn
Schuilend voor het arctisch paradijs
Wacht de wereld tot de lente terug zal komen

Reddende ogen

Reddende ogen

Ogen vol mededogen

Ogen vol liefde en trouw

Onbekende geliefde

Ik blijf wachten

Wachten op de eerste ontmoeting 

De eerste ontmoeting met jou

Herinneringen aan De Arabier

Achtergrond: als kind woonde mijn moeder in de Groninger wijk Helpman. Elke week kwam het draaiorgel De Arabier door de straat. Een wekelijks hoogtepunt waar ze - tot groot plezier van de gids - in geuren en kleuren over vertelde toen we kortgeleden diezelfde Arabier tegenkwamen in het museum De Speelklok in Utrecht.

Vrolijk dansten wij in 't rond

Samen met de andere kinderen

Alsof er geen donderbui bestond

Even niets wat ons deed hinderen

We riepen, zongen, lachten uitgelaten

Vrolijke Noten buitelden om ons heen

Niets en niemendal was er te haten

En liet somberheid ons gauw alleen

Dat draaiorgel genaamd de Arabier

Gaf ons magnifiek muziek, meneer Perlee

Het bracht in onze straat altijd veel vertier

En wij dansten gaarne met dat beroemde orgel mee

Nu, zo heel veel jaren later

Is het orgel met pensioen en vut

Staat het diep verstopt in hartje Utrecht

Als speelklokmuseumstuk

Maar nog mag het orgel zijn muziek gul delen

Want de museumgids, die laat met groot plezier

Het ding nog een keer een stukje spelen

Als herinnering aan 't groot vertier

Het meisje zonder droom

Er was eens, in den verre
In het land van waan en hoon
Daar leefde eens een meisje
Een eenzaam meisje zonder droom

Zij was diep ongelukkig
Een droom hebben was toch zo gewoon
Eenieder had er een behalve zij
Een idioot was zij zo zonder droom

Men vond haar gek en stom
Een rariteit en heel erg ongewoon
Maar zij had nu eenmaal niets
Zij was nu eenmaal zonder droom

Op de bergen riep zij naar de wolken
Eenzaam droevig, grijs en koud en kil
Wanhopig riep zij: "Help mij, lieve goden!"
"Vertel mij toch wat ik bereiken wil"

"Wij kunnen jou niet helpen"
Klonk plots een stem vervuld met smart
"Wij gaan niet over dromen
Je moet dit vragen aan je eigen hart"

Maar haar hart was leeg en stil
Slechts vervuld van echo-toon
Zij zeeg neer en schreide
Bleef zij dan eeuwig ongewoon?

Snikkend klom zij verder naar het klif
Van het dal klonken de waan en hoon
Een diepe zucht, een traan, toen sprong zij
Zo stierf het meisje zonder droom

Als je er ooit naartoe gaat
Naar dat land van waan en hoon
Luister dan en hoor haar schreien
Een rariteit is zij, voor eeuwig ongewoon
Blijft zij het meisje zonder droom

Drie eikenzusters

Drie gezusters
Samen bij elkaar
Midden op de brink
Oh hoe zomers staan zij daar

Drie gezusters
Reikend naar de hemel hoog
Rank en slank verheffen zij
Hun zomersgroene bladerboog

Drie gezusters
Samen bij elkaar
Drie jonge hoge eikebomen
Zo heerlijk zomers bij elkaar

Mevrouw Struisvogel

Ik kijk naar mevrouw Struisvogel
Zij kijkt terug naar mij
Of kijkt zij
Aan mijn te bescheiden ik voorbij

Lichtvoetig op de tenen
Een danseres gelijk
Zij is de koningin
De savanne is haar rijk