Ik zou willen huilen

Ik zou willen huilen
Maar mijn tranen doen het niet
Ik zou willen schuilen
Maar eigenlijk heb ik geen verdriet

Het is weer eens zulk weer van binnen
eenzaam voelend, eenzaam en alleen
geen lieve mannenarmen om me heen
niemand die zegt "rustig maar mijn lief, het komt wel goed"

wat moet ik nu weer met mezelf beginnen
ijsbeer steeds maar heen en weer
zie de keuken en de kamer keer op keer
denk dat ik maar wandelend naar buiten moet

waar is nu mijn vriend, mijn maatje?
die éne iemand die er altijd voor je is?
die éne iemand die je alles zeggen kunt?
die mij zegt "rustig maar, 't is niet zo'n punt"
die liefdevol knuffelt en kalmeert

soms probeer ik het wel uit te leggen
mensen zeggen dan toch vaak:
"jij, jij bent alleen en dús gelukkig
Kijk naar mij, mijn man/vrouw, dat is pas echt een egoist
Weet jij wel dat ik het zoveel zwaarder heb dan jij?"
En dan gaat het heel snel weer om hen en hun problemen
gaat het weer om luisteren en om begripvol zijn.

Ach, eigenlijk mag ik ook niet klagen
'k Heb een baan en een dak boven mijn hoofd
Een kachel, stromend water uit de kraan
En lieve ooms en tantes,
lieve vrienden en een hele lieve moeder
Mensen die van mij houden, echt wel echt en echt wel veel.

Maar soms, dan mis ik toch die éne
Die éne, die alleen maar kijkt naar mij
Die éne van wie ik zoveel houden zou
En die ook zoveel houden zou van mij

Koppig eigenwijs geloof ik toch nog steeds
Ondanks die inmiddels zoveel jaren vrijgezel
Dat hij ergens toch bestaat en leeft, die éne,
dat ik hem enkel nog maar tegenkomen moet

Tot die tijd voel ik me soms eenzaam
zou ik soms wel even willen huilen
zou ik soms wel even willen schuilen
ook al heb ik eigenlijk geen verdriet.